26 maart, 2024
Zestal in het zonnetje gezet vanwege 25-jarige en 40-jarige dienst-verbanden
Door Luuk Stam
HENGELO – Velen zullen het zich op zaterdagmiddag 16 maart hebben afgevraagd: wat deed die enorme stoet van vrachtwagens, graafmachines, shovels en Enzerink-busjes op de wegen in en rondom Hengelo? Zo’n 25 voertuigen deden niet alleen Hengelo, maar ook Halle en Ruurlo aan. Het had alles te maken met het Enzerink-jubileumfeest voor Henk Berendsen (65), Martin Arink (66) en Gert te Veldhuis (62), die allen veertig jaar in dienst zijn bij het Hengelose bedrijf. Ook Maarten Memelink (46), Hans Eggink (59) en Ronald Woerts (41) werden door hun collega’s thuis opgehaald, dit drietal vanwege hun 25-jarig jubileum.
Later op deze zaterdagmiddag wachtte een groot feest op het terrein van het bedrijf aan de Varsselseweg, gespecialiseerd in grondwerk, straatwerk, sloopwerk en asbestsanering. Wanneer de rookwolken van dat feest zijn neergedaald, schuiven de zes aan voor een interview. Aan tafel ook bedrijfsoprichter Henk Enzerink (74) en zijn vrouw Rikie (76), samen deden ze het bedrijf ook alweer bijna 25 jaar geleden over aan hun zoons Herbert (50) en Richard (47). Zo’n vijftig mensen werken er hier, waarbij heel wat langlopende dienstverbanden. “Daar zijn wij enorm trots op”, klinkt het bij de ondernemers.
Vier takken
Wie met de zes jubilarissen spreekt, maakt welhaast vanzelf een rondgang door het gehele bedrijf. Alle vier takken zijn vertegenwoordigd. Zo zijn Hengeloër Martin Arink en Ruurloër Ronald Woerts veelal op de graafmachine te vinden, zij houden zich met name bezig met grondwerk en sloopwerk. Maarten Memelink uit Hengelo is dan weer één van de mannen die het grootste deel van de tijd actief is in het straatwerk, denk aan het aanleggen van riolering in nieuwbouwwijken. Een kantoorbaan zag Memelink niet zitten, laat hem maar lekker buiten bezig zijn. “De vrijheid in dit werk vind ik prachtig”, klinkt het.
Zijn dorpsgenoot Hans Eggink behoort binnen Enzerink tot de specialisten op het gebied van asbestsanering, waar ook nog altijd volop werk in is. “In de meeste boerenschuren is het asbest inmiddels wel verwijderd”, zegt de man die hier in 1999 begon. “Maar we doen ook veel voor de woningstichting, in bijvoorbeeld zuilen en afvoerpijpen in oudere huizen kom je vaak nog asbest tegen. Het is afwisselend werk, binnen en buiten, je hebt veel te maken met milieueisen en controles. Dat maakt het werk ook uitdagend, ik vind het mooi om te doen.”
Waar veel van zijn collega’s vaak op pad zijn, is Gert te Veldhuis vrijwel altijd hier aan de Varsselseweg te vinden, hij behoort tot het driekoppige team in de werkplaats. “Alles wat de jongens kapot maken, dat komt bij ons terecht”, vertelt de Hallenaar. “Alleen als er écht grote reparaties nodig zijn, gaat een machine naar de leverancier.” Te Veldhuis begon hier al toen hij 22 was, in veertig jaar tijd heeft hij een vertrek nog nooit overwogen. Waarom zou hij? Hij heeft het hier naar zijn zin. “En je hoort zo vaak dat mensen ergens gaan en een tijdje later alweer terugkomen”, klinkt het. “Het gras bij de buurman is echt niet altijd groener.”
Loonwerk
Te Veldhuis maakte net als Henk Berendsen en Martin Arink nog volop de tijd mee waarin Enzerink een loonwerkbedrijf was, de tak waarmee het hier allemaal begon. Hoewel de focus al jaren geleden verschoven is – met de overname door Herbert en Richard Enzerink verdween het loonwerk volledig uit het bedrijf – heeft dit in hun ogen wel de basis gevormd voor het saamhorigheidsgevoel dat hier nog altijd heerst. Met z’n allen de schouders eronder zetten op het moment dat bijvoorbeeld de mais van het land moest, het zorgde voor een sterke binding. “Dat loonwerk was echt teamwork, met een groep presteren”, blikt Berendsen terug.
Hij is tegenwoordig het meest op de kleine shovel te vinden, daarnaast is de 65-jarige Hengeloër binnen Enzerink breed actief op het vlak van uitvoering en aansturing. Met zoveel takken binnen één bedrijf is de uitdaging nooit verdwenen. “En het mooie van deze manier van werken, is dat je aannemers een totaalpakket kunt bieden”, verklaart Henk Enzerink. “Dat vinden ze heel fijn, dat willen ze ook graag.” Ondertussen zijn de onderlinge lijntjes kort, collega’s vullen elkaar bij klussen geregeld aan – denk aan sloopwerk waarbij ook asbestsanering nodig is – en springen waar nodig bij. Ze kennen elkaar door en door. Hans Eggink: “Als er wat is, dan staat iedereen hier voor elkaar klaar, dat zegt genoeg.”
Het gezamenlijke feest paste precies in dat straatje, met de speciale ophaaldienst als meest in het oog springende element voor de buitenwacht. “Ik had mijn fiets en die van mijn vrouw thuis al klaargezet voor vertrek, maar die waren niet nodig”, zegt Berendsen, die later op de dag nog eens werd verrast toen ook zijn kinderen en die van zijn jubilerende collega’s bleken te zijn uitgenodigd. “In mijn werk heb ik altijd het idee dat ik precies weet wat er allemaal gebeurt, nu was ik die controle even helemaal kwijt. Uiteindelijk was het super, echt heel mooi. Dat ze binnen zo’n bedrijf zoiets voor je doen, dat is gewoon geweldig.”
Met drie keer een 40-jarig jubileum én drie keer een 25-jarig jubileum was het op zaterdag 16 maart groot feest bij Enzerink in Hengelo. V.l.n.r. Henk Berendsen, Ronald Woerts, Hans Eggink, Maarten Memelink, Martin Arink en Gert te Veldhuis. Foto: Luuk Stam
Beste Jacqueline Buhler,
allereerst dank dat u zich om de Nederlandse taal bekommert.
Da’s tamelijk uniek.
Verreweg de meeste Nederlanders laten zich braaf africhten in het Amerikaans en zijn daar heel trots op en blij mee.
Griezelig inderdaad.
Kijk es naar de 60-er -jaren serie : The Prisoner / Patrick Mc. Goohan. 1967 British TV series.
Een in Wales gedraaide serie die nu meer dan ooit actueel is.
De blije burgers in deze serie… zo zijn wij Nederlanders.
Commercieel zijn wij al eeuwen tot in de verste uithoeken aanwezig in deze wereld maar cultureel niet eens bij machte om de Belgische grens over te steken.
Ook hebben we niet een echte hoofdstad.
Een trendvolgend provincieplekje waar braaf alle taal- eigenheid wordt weggegooid ten voordele van kauwgom Amerikaans.
Hoe anders is dat in Parijs, Brussel, Berlijn, Stockholm etc.
Daar zijn ze trots op hun eigen taal.
En terecht.
Globalisering is ook verscheidenheid.
Lallend en schreeuwend lijden wij Nederlanders aan een ongelooflijk cultureel minderwaardigheidscomplex.
Deze zaken kunnen m.i. veel beter in proportie komen met het Nederlandse zijn wie we zijn.
Ongevraagd stuur ik u onderstaande tekst door.
Die richtte ik naar de Nederlandse overheid.
En telkens maar weer is daar de laffe respons: niet achter mogen blijven in de globalisering.
Waarom stuur ik u dit toe?
Wellicht kan ik met een aantal reclame -ideeën en concepten meehelpen om onze hartstikke leuke Nederlandse taal te behouden en promoten.
Groet en dank,
Ton de Wit. 1030 Brussel.
——————————————————————————————————–
L.S.,
ik was een paar dagen in Nl. Deventer/ Zwolle en ook daar valt het weer pijnlijk op:
Niet alleen zorgt het brave en gehoorzame Nederlandse minderwaardigheidsgevoel voor een willoos inleveren van de eigen Nederlandse taal in elke winkel, in elke straat en in elke kroeg,
maar ook wordt het Nederlands dàt dan nog gebruikt wordt, uitgesproken met een steeds gekker wordend Amerikaans accent.
Alsof we allemaal eigenlijk uit de USA komen en ons schaamtevol genoeg een tijdelijke tussenstop hebben moeten “laten welgevallen” in Nederland.
Ik ben een Nederlander in Brussel en hou niet alleen van mijn moerstaal die ik zo’n 20 jaar heb onderwezen aan Franstaligen hier,
maar wil die Nederlandse taal ook in ere houden.
Waarom? Een leuke en rijke taal vol uitdrukkingen die nergens anders gebruikt worden.
Een aap die uit de mouw komt hebben we nergens anders.
Conservatief?
Welnee progressief!
Nederlands kan de taal van de toekomst zijn.
Het is ronduit GRIEZELIG om te moeten merken tot hoever het afgerichte Nederlandse minderwaardigheidsgevoel eigenlijk gaat bij het doodzwijgen en in stilte vermoorden van haar eigen taal: Nederlands.
In Ierland b.v. werd en wordt er voor 800 jaren geijverd voor de eigen Ierse Taal.
En Nederland?
Wij leveren braaf in, zelfs zonder dat ook maar iemand daarom vraagt!
“Globalisering” in vredestijd.
Kan je nagaan hoe “globaal” Nederlanders zich gedroegen in oorlogstijd (…)
Komt China binnenkort aan de macht, beginnen wij Nederlanders plotseling uit volle borst Chinees te kwebbelen.
“Globalisering” is dan opnieuw het excuus.
Maar houdt die “globalisering” een totaal wegcijferen in van wie wij zélf zijn, van onze eigenheid?
“M’n rug op”… zegt de pragmatische Nederlander.
Tot leedvermaak van elke Franstalige die hier in Brussel zuchtend aan een cursus Nederlands moet beginnen:
“Als die Nederlanders zich zélf al zo schamen voor hun eigen taal…waarom zouden wij dan nog Nederlands moeten leren?”
Wat een armzalig volkje zijn wij eigenlijk, toch?
Commercieel tot in de verste uithoeken van deze wereld aanwezig maar cultureel niet eens bij machte om de Belgische grens over te steken.
PRAKTISCH zijn er een aantal mogelijkheden:
* U laat de Nederlandse taal in stilte een zelfmoord of moet ik zeggen apoptose (?) ondergaan. Niemand zal erom treuren. Maar dan wél graag een kordater, resoluter, krachtiger AFSCHAFFING van die Nederlandse taal in die zin dat er– vanaf nu – alleen nog maar Amerikaans gesproken, geschreven en GEDACHT gaat worden.
-Financieel voordeel: Dit bespaart enorm veel geld en uiteindelijk is geld de enige maatstaf voor ons Hollanders…. Hoeveel bespaar ik en hoeveel schuift het.
-Moreel voordeel: wie kan het gemompel en gestotter van een zelfmoordenaar die spartelend maar nog steeds levend aan een huizenhaak hangt, blijven aanzien/aanhoren? Genadeschot. Duidelijkheid. Of een levensreddende ingreep.
*OF U kiest ervoor –al dan niet na omvraag in “het veld” om de Nederlandse taal te laten voortbestaan. Maar dan ook graag een volledige en hartstochtelijke STEUN aan Nederlandse cultuurdragers zoals Hollandse en Vlaamse schrijvers, dichters, theatermakers, muzikanten, schilders etc. Deze mensen worden nu in de marge gedwongen en verplicht om zich eerst als succesvolle ondernemer te profileren voordat ze aan hun kunstzinnige hartenkreten toe zijn.
Toch zijn die kunstzinnige vormgevingen wel degelijk winstgevend. Als we alleen al kijken naar de financiële waarde van een Manneken Pis, een simpel zeikerdje dat miljoenen per jaar oplevert, de Eiffeltoren in Parijs, Marble Arch in Londen of de Gaudi -werken in Barcelona, dan zien we dat deze vomgevingen een massale hoeveelheid geld in het laatje brengen. Bingo! Het enige dat telt voor ons Hollanders.
Ja toch?
OK dan , de sombere opgepoetste schilderijtjes van Rembrandt c.s. daargelaten.
Of denk aan de Scandinavische film-export: levert miljoenen /miljarden op!
Dat zijn landen met nog geen derde van de Nederlandse bevolking, die zo’n 80 jaar geleden al duidelijk en bewust gekozen hebben voor het voortbestaan van HUN EIGEN cultuur en taal.
En Nederland? Daar praten we ondertussen perfect Amerikaans.
Nederland loopt op cultureel vlak zo’n 80 jaar achter op de Denen, Zweden, Noren, Finnen.
Nou en?
Maar cultuur is poen!
En cultuur is ook identiteit, een eigen bakkes.
Door NU een keuze te maken: AFSCHAFFING of BEHOUD van de Nederlandse taal bespaart u miljoenen Euro.
Fantastisch toch?
De vraag is zelfs of het Nederlandse volk het überhaupt in de gaten zal hebben dat hun moerstaal is afgeschaft. “Met stille trom vertrokken.”… Waarschijnlijk zal er niemand in Nederland protesteren tegen een afschaffing.
Een Goebbels had zich geen vollediger en gehoorzamer onderwerping aan zijn propaganda durven voorstellen…die Holländer DENKEN sogar auch noch in unserer Sprache!
Toch…Waarom geen constante Nederlandse of Europese tegenhanger van ons dagelijks aankotsende Amerikaanse propaganda zoals
NY, Los Angeles Dodgers , Stars ’n Stripes etc. etc. ?
Waarom die dollarpropaganda niet op onze kleding vervangen door hardnekkige teksten als Waddinxsveen Zuid, Mariapolder, Zutphen, Schin op Geul, Slochteren en Vlaardingen?
Kunnen we het ons voorstellen dat een New Yorker met Den Haag op zijn bloes rondloopt?
Waarom die Hagenees dan wél met die N.Y.-reclame?
Mocht u het FINANCIËLE – we hebben het hier uiteraard niet over cultuur– belang erkennen van mijn suggesties en die in de praktijk willen brengen- wil ik hierin ook financieel erkend worden met 1 procent van de bespaarde kosten. FOR SURE.
Thank you ever so much.
Groet,
Ton de Wit. Brussel. Nederlandse toneelschrijver, regisseur en acteur in Brussel.
graag zou ik de buurtbus willen rijden
Hoi,
Bij mij is belangstelling als chauffeur voor de buurtbus.
Groet W. Kemperman Wehl
Dag meneer, mevrouw Kemperman, Heeft ubelangstelling voor een vacature? Neem dan rechtstreeks contact op met de betreffende organisatie/contactpersoon Ron Blomsma (06-16665231) of coördinator Alexander Rutjes (06-48082628)of kijk voor meer informatie op http://wwwbuurtbusmontferland.nl Met vriendelijke groet, team Achterhoek Nieuws
ik wil graag vrijwilligerswerk doen, maar niet koken. Heb altijd met PG mensen gewerkt
Dag Jolien, Heb je belangstelling voor een vacature? Neem dan rechtstreeks contact op met de betreffende organisatie/contactpersoon of kijk voor meer informatie op http://www.vrijwilligerscentraledoetinchem.nl of via info@vrijwilligerscentraledoetinchem.nl 0314-366734. Met vriendelijke groet, team Achterhoek Nieuws