18 april, 2023
Unieke organisatie met persoonlijke aandacht voor iedereen
Door Walter Hobelman
“Graag stel ik je voor aan mijn ‘opvolger’, Silvia Verheij”, zegt Jos bij binnenkomst. “Zij wordt de nieuwe kartrekker bij Care Travel.” Silvia (57) woont in Etten en is nu ongeveer een jaar achter de schermen betrokken bij Care Travel om deze verandering vorm te gaan geven. “Stoppen met dit werk kan ik pas als ik zeker weet dat er iemand komt, die de organisatie snapt. Die persoon heb ik in Silvia gevonden.”
Silvia, pianolerares en iemand met een ‘zorghart’ vertelt waarom ze de uitdaging aan wil gaan. “Ik heb Care Travel in korte tijd leren kennen als een groep mensen die allemaal op vrijwillige basis keihard werken om andere mensen een fijne dag te verzorgen waarover ze nog lang napraten. De perfectie waarmee de organisatie alles doet, de persoonlijke drive van letterlijk elke vrijwilliger en de dankbaarheid die we terugkrijgen van onze gasten maakt dat werk tot iets waardevols en bijzonders. Daar zet ik graag mijn schouders onder.”
Het is inmiddels bijna vijftien jaar geleden dat Jos ontdekte hoe fijn mensen het vinden die hulpbehoevend zijn, of nog slechts korte tijd te leven hebben, om er nog eens op uit te gaan. Naar een bijzondere plek, een familielid dat verder weg woont of een bijzondere dag van een (klein)kind. “Dat kwam omdat ik er in mijn eigen leven mee werd geconfronteerd, rond de ziekte van mijn echtgenote destijds. Ik zag haar genieten van een ritje in een ambulance op weg naar het ziekenhuis. Gewoon genieten van de voorbijschietende bomen en de afwisselende omgeving. Dat maakte iets bij mij los”, vertelt Jos.
Idee zo simpel als wat
Het idee van Jos was vervolgens in feite zo simpel als wat. Begonnen met een beschikbaar gestelde taxibus van Mekers taxi Gendringen begon hij met het verzorgen van uitstapjes. Dat is uitgegroeid tot een indrukwekkende organisatie van 90 vrijwilligers die er voor zorgen dat er gemiddeld vier keer per week een uitstapje georganiseerd kan worden. “Een tochtje naar de boulevard bij Emmerik, gewoon even naar de boten kijken, genieten van de rit en een kopje koffie met gebak op de terugweg en men is helemaal gelukkig”, aldus Van den Berg. ”Of met een groepje naar de thuiswedstrijden van De Graafschap. Het hoeft niet groots en spectaculair te zijn, juist de kleinschaligheid wordt gewaardeerd.”
Veel spontane ondersteuning
Care Travel beschikt nu over drie aangepaste rolstoelbussen om alle tochtjes te realiseren. “Een enorme kostenpost”, erkent Jos. “Het is alleen maar mogelijk dankzij de vrijwillige inzet van onze mensen én dankzij bedrijven uit eigen regio, die ons financieel of materieel steunen.” Heel fanatiek ‘werven’ van sponsoren en vrijwilligers was in de beginfase een hele klus, totdat CARE Travel een begrip werd. Toen ging het steeds meer van mond tot mond. Als ik ergens mijn verhaal mocht vertellen over Care Travel dan reageerde men vaak spontaan of bracht mij in contact met iemand die ons op één of andere wijze kon ondersteunen.”
Zowel Jos als Silvia noemen de persoonlijke betrokkenheid binnen de organisatie als sterkste punt van het werk. “Niets is teveel, niemand wordt overvraagd en men staat bij wijze van spreken te trappelen om met een groep mee te mogen als begeleider of chauffeur. Dat zegt wel iets, denk ik”, zegt Verheij.
Van den Berg benadrukt de manier waarop verpleegkundigen en verzorgenden zich in willen zetten. “Zonder hen kan dit werk niet, omdat er soms mensen meegaan die toch wel specifieke zorg en aandacht nodig hebben gedurende een uitstapje, ik ben enorm dankbaar dat er door zoveel betrokken mensen wordt meegedacht en gewerkt. We doen het écht samen, zodat we allemaal dezelfde passie delen; mensen laten genieten nu het nog kan.”
Het busje van oma
Van den Berg kan talloze verhalen vertellen over de reacties van mensen die met Care Travel op pad zijn geweest. “Kleinkinderen die, als ze ons zien rijden zeggen ‘daar heb je ‘het busje van oma’ bijvoorbeeld” Of mensen die na afloop bij het uitstappen zeggen: “Wauw! Wat heb ik weer een prachtige middag gehad!”
Wij maken soms tranen los die al jaren vast hebben gezeten
Een bijzonder plekje in het hart van Jos zit er voor de ‘wens ritten’. “Buiten de uitstapjes om doen we dat ook met regelmaat. Mensen die echt aan het eind van hun leven zijn nog één keer ergens naar toe brengen, dát was ooit het begin en vind ik nog steeds het mooist. Vaak wel emotioneel, maar daar is niets mis mee. Wij maken soms tranen los die al jaren vast hebben gezeten. Daar doe en deed ik het voor.”
“Gelukkig gaat alles gewoon door, ook als ‘Jos’ niet meer, of in elk geval minder, aanwezig is.”
Later dit jaar wordt er nog officieel afscheid genomen van Jos die zijn partner Antoinette ook even wil noemen. “Zij is de drijvende kracht op de achtergrond. Zonder haar was me dit nooit gelukt en dat geldt ook voor het hele team van vrijwilligers. En gelukkig gaat alles gewoon door, ook als ‘Jos’ niet meer, of in elk geval minder, aanwezig is.”
Na de coronaperiode heeft men bij Care Tavel de raad weer opgepakt en wordt er weer volop getoerd en georganiseerd.
Jos van den Berg (l) en Silvia Verheij. Foto: Roel Kleinpenning
Beste Jacqueline Buhler,
allereerst dank dat u zich om de Nederlandse taal bekommert.
Da’s tamelijk uniek.
Verreweg de meeste Nederlanders laten zich braaf africhten in het Amerikaans en zijn daar heel trots op en blij mee.
Griezelig inderdaad.
Kijk es naar de 60-er -jaren serie : The Prisoner / Patrick Mc. Goohan. 1967 British TV series.
Een in Wales gedraaide serie die nu meer dan ooit actueel is.
De blije burgers in deze serie… zo zijn wij Nederlanders.
Commercieel zijn wij al eeuwen tot in de verste uithoeken aanwezig in deze wereld maar cultureel niet eens bij machte om de Belgische grens over te steken.
Ook hebben we niet een echte hoofdstad.
Een trendvolgend provincieplekje waar braaf alle taal- eigenheid wordt weggegooid ten voordele van kauwgom Amerikaans.
Hoe anders is dat in Parijs, Brussel, Berlijn, Stockholm etc.
Daar zijn ze trots op hun eigen taal.
En terecht.
Globalisering is ook verscheidenheid.
Lallend en schreeuwend lijden wij Nederlanders aan een ongelooflijk cultureel minderwaardigheidscomplex.
Deze zaken kunnen m.i. veel beter in proportie komen met het Nederlandse zijn wie we zijn.
Ongevraagd stuur ik u onderstaande tekst door.
Die richtte ik naar de Nederlandse overheid.
En telkens maar weer is daar de laffe respons: niet achter mogen blijven in de globalisering.
Waarom stuur ik u dit toe?
Wellicht kan ik met een aantal reclame -ideeën en concepten meehelpen om onze hartstikke leuke Nederlandse taal te behouden en promoten.
Groet en dank,
Ton de Wit. 1030 Brussel.
——————————————————————————————————–
L.S.,
ik was een paar dagen in Nl. Deventer/ Zwolle en ook daar valt het weer pijnlijk op:
Niet alleen zorgt het brave en gehoorzame Nederlandse minderwaardigheidsgevoel voor een willoos inleveren van de eigen Nederlandse taal in elke winkel, in elke straat en in elke kroeg,
maar ook wordt het Nederlands dàt dan nog gebruikt wordt, uitgesproken met een steeds gekker wordend Amerikaans accent.
Alsof we allemaal eigenlijk uit de USA komen en ons schaamtevol genoeg een tijdelijke tussenstop hebben moeten “laten welgevallen” in Nederland.
Ik ben een Nederlander in Brussel en hou niet alleen van mijn moerstaal die ik zo’n 20 jaar heb onderwezen aan Franstaligen hier,
maar wil die Nederlandse taal ook in ere houden.
Waarom? Een leuke en rijke taal vol uitdrukkingen die nergens anders gebruikt worden.
Een aap die uit de mouw komt hebben we nergens anders.
Conservatief?
Welnee progressief!
Nederlands kan de taal van de toekomst zijn.
Het is ronduit GRIEZELIG om te moeten merken tot hoever het afgerichte Nederlandse minderwaardigheidsgevoel eigenlijk gaat bij het doodzwijgen en in stilte vermoorden van haar eigen taal: Nederlands.
In Ierland b.v. werd en wordt er voor 800 jaren geijverd voor de eigen Ierse Taal.
En Nederland?
Wij leveren braaf in, zelfs zonder dat ook maar iemand daarom vraagt!
“Globalisering” in vredestijd.
Kan je nagaan hoe “globaal” Nederlanders zich gedroegen in oorlogstijd (…)
Komt China binnenkort aan de macht, beginnen wij Nederlanders plotseling uit volle borst Chinees te kwebbelen.
“Globalisering” is dan opnieuw het excuus.
Maar houdt die “globalisering” een totaal wegcijferen in van wie wij zélf zijn, van onze eigenheid?
“M’n rug op”… zegt de pragmatische Nederlander.
Tot leedvermaak van elke Franstalige die hier in Brussel zuchtend aan een cursus Nederlands moet beginnen:
“Als die Nederlanders zich zélf al zo schamen voor hun eigen taal…waarom zouden wij dan nog Nederlands moeten leren?”
Wat een armzalig volkje zijn wij eigenlijk, toch?
Commercieel tot in de verste uithoeken van deze wereld aanwezig maar cultureel niet eens bij machte om de Belgische grens over te steken.
PRAKTISCH zijn er een aantal mogelijkheden:
* U laat de Nederlandse taal in stilte een zelfmoord of moet ik zeggen apoptose (?) ondergaan. Niemand zal erom treuren. Maar dan wél graag een kordater, resoluter, krachtiger AFSCHAFFING van die Nederlandse taal in die zin dat er– vanaf nu – alleen nog maar Amerikaans gesproken, geschreven en GEDACHT gaat worden.
-Financieel voordeel: Dit bespaart enorm veel geld en uiteindelijk is geld de enige maatstaf voor ons Hollanders…. Hoeveel bespaar ik en hoeveel schuift het.
-Moreel voordeel: wie kan het gemompel en gestotter van een zelfmoordenaar die spartelend maar nog steeds levend aan een huizenhaak hangt, blijven aanzien/aanhoren? Genadeschot. Duidelijkheid. Of een levensreddende ingreep.
*OF U kiest ervoor –al dan niet na omvraag in “het veld” om de Nederlandse taal te laten voortbestaan. Maar dan ook graag een volledige en hartstochtelijke STEUN aan Nederlandse cultuurdragers zoals Hollandse en Vlaamse schrijvers, dichters, theatermakers, muzikanten, schilders etc. Deze mensen worden nu in de marge gedwongen en verplicht om zich eerst als succesvolle ondernemer te profileren voordat ze aan hun kunstzinnige hartenkreten toe zijn.
Toch zijn die kunstzinnige vormgevingen wel degelijk winstgevend. Als we alleen al kijken naar de financiële waarde van een Manneken Pis, een simpel zeikerdje dat miljoenen per jaar oplevert, de Eiffeltoren in Parijs, Marble Arch in Londen of de Gaudi -werken in Barcelona, dan zien we dat deze vomgevingen een massale hoeveelheid geld in het laatje brengen. Bingo! Het enige dat telt voor ons Hollanders.
Ja toch?
OK dan , de sombere opgepoetste schilderijtjes van Rembrandt c.s. daargelaten.
Of denk aan de Scandinavische film-export: levert miljoenen /miljarden op!
Dat zijn landen met nog geen derde van de Nederlandse bevolking, die zo’n 80 jaar geleden al duidelijk en bewust gekozen hebben voor het voortbestaan van HUN EIGEN cultuur en taal.
En Nederland? Daar praten we ondertussen perfect Amerikaans.
Nederland loopt op cultureel vlak zo’n 80 jaar achter op de Denen, Zweden, Noren, Finnen.
Nou en?
Maar cultuur is poen!
En cultuur is ook identiteit, een eigen bakkes.
Door NU een keuze te maken: AFSCHAFFING of BEHOUD van de Nederlandse taal bespaart u miljoenen Euro.
Fantastisch toch?
De vraag is zelfs of het Nederlandse volk het überhaupt in de gaten zal hebben dat hun moerstaal is afgeschaft. “Met stille trom vertrokken.”… Waarschijnlijk zal er niemand in Nederland protesteren tegen een afschaffing.
Een Goebbels had zich geen vollediger en gehoorzamer onderwerping aan zijn propaganda durven voorstellen…die Holländer DENKEN sogar auch noch in unserer Sprache!
Toch…Waarom geen constante Nederlandse of Europese tegenhanger van ons dagelijks aankotsende Amerikaanse propaganda zoals
NY, Los Angeles Dodgers , Stars ’n Stripes etc. etc. ?
Waarom die dollarpropaganda niet op onze kleding vervangen door hardnekkige teksten als Waddinxsveen Zuid, Mariapolder, Zutphen, Schin op Geul, Slochteren en Vlaardingen?
Kunnen we het ons voorstellen dat een New Yorker met Den Haag op zijn bloes rondloopt?
Waarom die Hagenees dan wél met die N.Y.-reclame?
Mocht u het FINANCIËLE – we hebben het hier uiteraard niet over cultuur– belang erkennen van mijn suggesties en die in de praktijk willen brengen- wil ik hierin ook financieel erkend worden met 1 procent van de bespaarde kosten. FOR SURE.
Thank you ever so much.
Groet,
Ton de Wit. Brussel. Nederlandse toneelschrijver, regisseur en acteur in Brussel.
graag zou ik de buurtbus willen rijden
Hoi,
Bij mij is belangstelling als chauffeur voor de buurtbus.
Groet W. Kemperman Wehl
Dag meneer, mevrouw Kemperman, Heeft ubelangstelling voor een vacature? Neem dan rechtstreeks contact op met de betreffende organisatie/contactpersoon Ron Blomsma (06-16665231) of coördinator Alexander Rutjes (06-48082628)of kijk voor meer informatie op http://wwwbuurtbusmontferland.nl Met vriendelijke groet, team Achterhoek Nieuws
ik wil graag vrijwilligerswerk doen, maar niet koken. Heb altijd met PG mensen gewerkt
Dag Jolien, Heb je belangstelling voor een vacature? Neem dan rechtstreeks contact op met de betreffende organisatie/contactpersoon of kijk voor meer informatie op http://www.vrijwilligerscentraledoetinchem.nl of via info@vrijwilligerscentraledoetinchem.nl 0314-366734. Met vriendelijke groet, team Achterhoek Nieuws